بسم الله

حافظ می گوید:

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

حافظ، کجایی که ببینی این بار، گل ها عاشق باغبان خویش می شوند.

پ.ن: و ان یکاد فراموش نشود.

بسم الله الرحمن الرحیم

مگر خودتان نگفتین که: «وَ أَشْفَقَ عَلَیْهِمْ مِنْ آبَائِهِمْ وَ أُمَّهَاتِهِم‏»

وقتی می مونم در دو راهی ها و سه راهی ها، وقتی کم می آرم، وقتی که همه اش در ذهنم می گردم دنبال یک نفر که دردم رو بهش بگم و اون راهنماییم کنه و هیچ کسو پیدا نمی کنم... هنر که نمی کنم، ولی یاد شما می افتم.

تازگی ها یاد گرفتم به جای این که نفر آخر یاد شما بیفتم، نفر چهارم پنجم یادتون باشم. این هم از لطف خودتونه.

خسته ام و گیج و کلافه و سردرگم. اصلا نمی دونم چه باید بکنم. حوصله هیچ حرفی رو ندارم. دلم می خواد فقط سکوت باشه و سکوت و سکوت و بعد همه چیز خودش درست بشه و همه گره ها باز بشه.

استادمون می گفتن که کار شما فقط تفویض اموره، ریش و قیچی رو بدید دست خودشون، همین. بقیه اش رو خودشون ردیف می کنند و من بارها امتحان کردم و نتیجه اش رو دیدم و باز هم امید دارم.

باران می بارد...

زندگی نیست این که ما داریم

عمر معنای دیگری دارد...

+++

پ.ن: یک نفر وصیت نامه شهید چمران به امام موسی صدر را ایمیل کرده بود و مرا یاد ایام شباب انداخت و حال و روز آن دوران...

دعای تو اینست که مرگت سریع تر برسد

همین شدست عزیزم، دعای همسایه 

پ.ن1:  فاطمیه تمام شد ولی داغ دل ما که تمام نمی شود بانو. انگار امسال اشک هم آراممان نمی کرد. فاطمیه را باید به عاشورا متصل کرد و عاشورا را به فاطمیه، شاید فرجی شود.

پ.ن2: دلم برای حرمتان پرپر می زند، ای کریمه اهل بیت(علیهم السلام)!

بسم الله

گاهی آنقدر در خودت غرق می شوی و به نداشته هایت فکر می کنی که از همه چیز و همه کس غافل می مانی، از تمام داشته ها و شکری که برای تک تکشان باید به جای آوری و حقوقی که به خاطر وجودشان بر گردنت سنگینی می کند. آیا دیگر جایی برای غصه خوردن و افسرده شدن و دلمردگی هست؟

بیش از آنکه از دنیا و مافیها طلبکار باشی، از نفس خودت طلبکار باش و حساب بکش.

یادت که نمی رود؟...

اگر بخواهم مثل تو باشم،

همه چپ چپ نگاهم می کنند،

مرا به هم نشان می دهند و هو می کنند،

یا پشت سرم حرف می زنند و می خندند،

و یا دلسوزی های خاله خرسه می کنند،

اگر بخواهم مثل تو باشم،

دنیایم با دنیای بقیه فرق خواهد داشت،

حرف های مردم را نمی فهمم و مردم هم حرف های مرا،

اگر بخواهم مثل تو باشم،

تنها می شوم،

و من عاشق آن تنهایی هستم که تو در آن حضور داری،

حتی اگر آنقدر دور باشی که دلم برای زانوانت له له بزند.

برای شیعه،

قناعت در عالم ماده واجب است

و قناعت در عالم معنا، حرام.

و فی ذلک فلیتنافس المتنافسون.

می خواستم برایش بنویسم که قدر خلوت هایت را بدان. گاهی آدم تنهاست ولی خلوت ندارد.

بعد به خودم می گویم نگاهت را عوض کن و قدر داشته ها را بدان.

نگاه می کنم به پدر و پسری که با هم شوخی می کنند و می خندند و من از شادیشان شاد می شوم و در دلم می گویم: خدایا شکر که خانواده ای دارم که دوستش می دارم،

کارهایی دارم که باید انجامش دهم و احساس کنم که بودنم در این جهان بی ثمر نیست،

و پسر کوچولویی که وقتی با او بازی می کنم، انگار دوباره کودک شده ام،

در همین شلوغی ها هم می توان خلوت داشت،

این سوغات مشهد است، خدایا شکر که خلوت هایم را به من بازگرداندی، خدایا شکر.

بسم الله

رقعه نوشته بودم و حاجتم تو بودی و "با تو بودن" بود، از همان رقعه ها که آب جاری برایشان پیدا نمی کنم و چون آداب به تمامه اجرا نشده بود، امیدی به اجابت وجود نداشت.

یادت هست؟

ادامه مطلب...