14-13 ساله بودم. معلم زبانمان در کانون مرد مسنی بود. از آنها که در عین آن­که سنشان زیاد است، موهایشان را رنگ می­کنند، مثل جوانان لباس می­پوشند، مدام شوخی می­کنند و به طور کلی سعیشان بر این است که خود را جوان نشان دهند. فضای کلاس­هایش شاد بود و همه دوستش داشتند، ولی من به شدت از او بدم می­آمد. آدم بی­قید و بندی بود، هیچ اعتقادی به اسلام نداشت. به من هم خیلی گیر می­داد. یادم می­آید که اصلاً دوست نداشت راجع به مرگ صحبت کنیم. به طرز عجیبی از این بحث فرار می­کرد و با این که اهل مزاح بود، در این مورد شوخی سرش نمی­شد و شاید اگر زیاد اصرار می­کردی عصبانیتش را هم می­دیدی. هنوز بعد از 10 سال این مطلب را به یاد می­آورم. بعدها آدم­های دیگری را هم دیدم که از این نظر کم و بیش شبیه به او بودند.

در جایی خواندم:"اگر جامعه­ای ثابتات خودش را از دست بدهد، زندگی­اش سراسر پوچی و سرگردانی است." ثابتات یعنی آن چیزهایی که با مرور زمان تغییر نمی­کنند. یعنی اصول و مبانی پایدار یک مکتب، یک اندیشه، یک جامعه. وقتی انسانی یا گروهی این ثابتات را از دست داد، زندگیش دچار پریشانی می­گردد یعنی مثل پرکاهی اسیر بادهای شرق و غرب هر روز به سویی رانده می­شود و این معضلی است که جهان امروز گرفتار آن است و می­رود که اصول بنیادین دین و مکتب ما را نیز تهدید کند. اندیشه­های نوظهور و مسمومی چون:"علی (علیه­السلام) دیگر کهنه شده است"، "فلان قوانین و احکام مال 1400 سال پیش است و به درد عصر تکنولوژی نمی­خورد"... در حالی­که خداوند می­فرماید:" فَأَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنیفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتی‏ فَطَرَ النَّاسَ عَلَیْها لا تَبْدیلَ لِخَلْقِ اللَّه‏" (30/روم) آدمی بر فطرتی الهی خلق شده است، فطرتی که در طول زمان ثابت است و از عصری به عصر دیگر تغییر نمی­یابد پس اصول حاکم بر این فطرت نیز باید ثابت و پایدار باشد.

خداوند می­فرماید:"نُرِیَ فِرْعَوْنَ وَ هامانَ وَ جُنُودَهُما مِنْهُمْ ما کانُوا یَحْذَرُونَ" (6/قصص) یعنی به فرعون و هامان و لشکریان آنها نشان دادیم آنچه را می­خواستند که نبینند و از آن حذر می­کردند، "حذر" یعنی فرار کردن. فرعون و فرعونیان از ثابتات قوم خود که در راس آن موسی (علیه­السلام) قرار داشت، رو برگرداندند و خداوند آنچه را که از آن می­گریختند بر سرشان آورد و آنها را که از مرگ و فنا فرار می­کردند به هلاکت رساند و این قصه هر امتی است که از ثابتاتش رو گردان شود.

یاد معلم زبانمان افتادم و ترسی که از مرگ داشت و به خیال خودش با نیندیشیدن به مرگ، آن را از خود دور می­کرد تا به راحتی بتواند به خوش­گذرانی و لاابالی­گری­هایش بپردازد. نمونه وسیع­ترش را در کلام یک دانشمند سوئدی یافتم که می­گوید:"ای مردم، ما در ابتدای رنسانس طوری برنامه­ریزی نکردیم و بنا نداشتیم به این چیزی برسیم که حالا بعد از 400 سال رسیده­ایم، ولی طوری زندگی را شروع کردیم که حتماً به این نتایج می­رسیدیم. ابتدا از مرگ ترسیدیم، و لذا انرژی­هایی برای دفع مرگ صرف کردیم و اسلحه­هایی مخوف ساختیم (چرا؟ چون می­خواستیم مرگ را بمیرانیم!) و در نتیجه مرگ با چهره­ی وحشتناک­تری به ما رو کرد. و باز از مرگ ترسیدیم و قبرستان­ها  را از منظر و مرئای زندگی به کرانه­های شهرها راندیم که به یاد مرگ نیفتیم، ولی غربتمان در قبرستان­ها، تصور مرگ را برایمان وحشتناک­تر کرد، و پیران خانواده را که یادآور مرگ بودند و متذکر مقدمه­ی مردن، از صحنه­ی زندگی دور کردیم تا یادآوران مرگ در کنار زندگی ما نباشند و به آسایشگاه سالمندان سپردیمشان. در نتیجه پیری­مان با چهره­ی افسرده­تر و زشت­تری برایمان نمایان شد. و پیران که صندوقی از حکمت و تجربه بودند و حوصله­ای بودند برای اینکه این صندوق تجربه در کنار فرزندانمان قرار بگیرد تا سینه­ی فرزندانمان به سینه­ی پیرانمان وصل شود و حکمت گذشته در آینده، میراثمان گردد، از صحنه­ی زندگی دور شدند. پیران رفتند و کودکان با همه کودکی، برنامه­ریز زندگی ما شدند."

حالا این را مقایسه کن با قبرستان­های به حاشیه­ی شهرها رانده شده مملکت خودمان و آسایشگاه­های سالمندان که هر روز پُرتر از دیروز می­شود و پدران و مادرانی که به جای آن که در بندگی خدا باشند، تبدیل به خدمتکاران گوش به فرمان کودکان شده­اند و دست آخر همه این­ها را بگذار کنار آن حرف­های روشنفکرمآبانه و قرائت­های جدید دایگان مهربان­تر از مادر از اسلام و احکام آن، فافهم و تدبر!

ای خدای مجتبی !

روح ما را به حلم ، زیبا ترین فضیلت انسان بیارای تا چشمه ای از تشیع مجتبوی در ما ظهور کند.

امیدوارم همه کسانی که از لذت خواندن کتاب های هری پاتر بهره مند شده اند توجه داشته باشند گرچه "جادوگری "به معنای انجام کار های معجزه آساست که به ظاهر همگان قادر به انجام آن نیستندبا اندکی توجه به جهان پیرامونمان به راحتی می توانیم جادوگران وساحره های فراوانی را ببینیم که به جادوی اراده و افسون پشتکار وبهره مندی از نیرو های سحر آمیزی چون عشق وصداقت دست به اعمال خارق العاده ای می زنند که که از جادوی افسانه ای بس ارزشمند تر ،با شکوه تر و پایدارتر است وهمواره بی خردانی چون ولدمورت و مرگ خوارانش را به خشم می آورند.

فراموش نکنیم که خون جادویی همان نیروی ارزشمندی است که در ابتدای آفرینش در کالبد تک تک ما دمیده شده ومارا از قدرتی لبریز ساخته که با که با آن می توانیم کوه را به لرزه در آوریم....

به یاد داشته باشیم اولین نامه ای که از هاگوارتز به دستمان می رسد کلام خوش آوای اولین کسی ایت که ما را از نیروی شگفت انگیز درونمان آگاه می کند....

از یاد نبریم در درونمان هاگوارتزی وجود دارد که درآن می توانیم به پرورش این نیروی ارزشمند درونی بپر دازیم ....

وبدانیم که چوبدستی جادویی ما دست عمل ماست و وردمان کلام معجزه گرمان ...

پس،

تا عشق وامیدی هست چه باک از بوسه ی دیوانه سازان

خیلی وقت بود که در خیابان نرفته بود. نه این­که نرفته باشد ولی بیشتر سوار بر ماشین این و آن در اتوبون­ها و خیابان­های خلوت شهر جایی که  کمتر خبری از عابران پیاده بود.

از زمانی که سوار مترو شد یک احساس خفگی تمام وجودش را فرا گرفت. هر طرف را نگاه می­کرد قیافه­های عجیب و غریب می­دید. زنی در مترو داد می­زد و لوازم آرایشش را تبلیغ می­کرد. در اتوبوس هم زنی بلند بلند برای دوستانش از سفر دبی می­گفت. خواست mp3 گوش کند بلکه صدای زن را نشنود ولی باتری mp3 خالی بود. آه از نهادش برخاست. ترجیح داد بخوابد.

شهر چندان بوی ماه رمضان را نداشت. همه پی روزمرگی­های همیشگی­شان بودند. دلش برای دوستانش تنگ شد. کسی را نمی­یافت که با نگاه کردن به او به یاد خدا بیفتد. نمی­دانست خودش حساس شده یا این­که اوضاع همین­­ اندازه بغرنج است. خدا را شکر کرد که اگر لطف او شامل حالش نمی­شد، معلوم نبود خودش بدتر از این آدم­های دور و اطراف نباشد.

کلید را که در قفل در چرخاند، نفس راحتی کشید. با خودش فکر کرد که امام زمان(عج) چه می­کشد از دست امثال او. چه صبری داشت انسان کامل!

چرا می گویند                زنبور                 و نمی گویند                       مرد بور

چر امی گویند                سیگار                و نمی گویند                     چهل گار 

چرا می گویند                ستاره                 و نمی گویند                        دوتاره

چرا می گویند                مادر                  و نمی گویند                         شمادر

چرا می گویند                سیمان                و نمی گویند                     چهل مان

چرا می گویند                پاکت                و نمی گویند                   دست کت

تمام لحظات پر است از احساس ناب حضور تو،

چون تو همیشه هستی،

حتی زمانی که من این حضور را درنمی­یابم...

این سه تا مطلب را هدی در وبلاگش نوشته بود که بعد از پاک شدنش من آوردمش اینجا راستی اولی هم مطلب نیست «در باره من» است:

1- خدایا !
در این شب دیجور و در این وادی ظلمات ، بر فراز این صخره های دهشتناک ، پرتویی از نور طاعتت را بر اندیشه ی پاهای خسته ی ما بتابان و ما را در لغزش ها ی سنگین معصیت دست بگیر و در مسیر نسیم هایی که از بهشت وزیدن می گیرد قرار ده و ابر های تیره ی شک و تردید را که بر فراز آسمان دلمان حجاب خورشید تو گشته اند به باران یقین بدل کن و بر جگر سوخته ی ما ببار...

2-فرشته ی بیکار

روزی مردی خواب عجیبی دید، او دید که پیش فرشته‌هاست و به کارهای آنها نگاه می‌کند، هنگام ورود، دسته بزرگی از فرشتگان را دید که سخت مشغول کارند و تند تند نامه‌هایی را که توسط پیک‌ها از زمین می‌رسند، باز می‌کنند، و آنها را داخل جعبه می‌گذارند. مرد از فرشته‌ای  پرسید، شما چکار می‌کنید؟!
فرشته در حالی که داشت نامه‌ای را باز می‌کرد، گفت: این جا بخش دریافت است وما دعاها و تقاضاهای مردم از خداوند را تحویل می‌گیریم. مرد کمی جلوتر رفت، باز تعدادی از فرشتگان را دید که کاغذهایی را داخل پاکت می‌گذارند و آنها را توسط پیک‌هایی به زمین می‌فرستند.
مرد پرسید: شماها چکار می‌کنید؟! یکی از فرشتگان با عجله گفت: این جا بخش ارسال است، ما الطاف و رحمت‌های خداوندی را برای بندگان می‌فرستیم.
مرد کمی جلوتر رفت و دید یک فرشته‌ای بیکار نشسته است مرد با تعجب از فرشته پرسید: شما چرا بیکاریدفرشته جواب داد: این جا بخش تصدیق جواب است. مردمی که دعاهایشان مستجاب شده ، باید جواب بفرستند، ولی فقط عده بسیار کمی جواب می‌دهند. مرد از فرشته پرسید: مردم چگونه می‌توانند جواب بفرستند؟! فرشته پاسخ داد: بسیار ساده فقط کافیست بگویند *خدایا شکر*

3-مهدی (عج)

از عمق ناپیدای مظلومیت ما صدایی آمدنت را وعده می داد صدا را عدل خداوندی صلابت می بخشید و مهر ربانی گرما می داد .و ما هر چه استقامت از این صدا گرفتیم و هر چه تحمل از این نوا در یافتیم در زیر سهمگین ترین پنجه های شکنجه تاب می آوردیم که شکنج زلف تو را می دیدیم . در کشاکش تازیانه ها و چکاچک شمشیر ها ، برق نگاه تو تابمان می داد و صدای گام های آمدنت توانمان می بخشید ...

                                                 برگرفته از کتاب خداکند تو بیایی نوشته سید مهدی شجاعی            

روزی تو چو گل می رویی و می آیی

غبار کین را می شویی و می آیی

در انتظار تو ای مه زتب سوخته ایم

یاد آن روز که از گل گویی و می آیی

به قربان خال گونه ات یا مهدی

مسیر سبز عشق می پویی و می آیی

از سوزان پرده ی اندوهم می کشم آه

 دلخوشم که مرا می جویی و می آیی

به دستت دسته ای گل انتظار است

دانم که گلی می بویی و می آیی

سروده ی : هدی دندون سیمی

پی نوشت: وبلاگ هدی را من پاک کردم چون اینترنت هدی اینا کار نمی کرد . آخه آدم می تونه چند تا وبلاگ داشته باشه تازه شم اینکه یکیش تو بلاگفا باشه.

پی نوشت پی نوشت:هدی خودش رمز شو بهم داد