 |
بسم الله الرحمن الرحیم
قبلا در مورد کتابهای سوره های بهار نوشتم.
یکی از تصاویر این کتاب مربوط به سوره لیل است.
علی که یکسال و نیمه بود، دوست داشت کتابها رو سریع ورق بزنه، وقتی به این تصویر میرسیدیم، من به اون آقای چاق اشاره می کردم و می خواندم: وَ أَمَّا مَن بخَِلَ وَ اسْتَغْنی (لیل/8) و دستم را شکل دست همین آقاهه بالا می آوردم و می گفتم:آلالالالا (صداش رو نمیشه درست بنویسم
حق مطلب ادا نمیشه) علی از این ادا و اطواری که سر این صفحه در می آوردم خوشش می اومد. می خواستم ارتباط بخیل بودن و رد کردن یه نفر دیگه رو با این اشاره بهش نشون بدم. گاهی اوقات هم با دست می کوبیدیم روی تصویر همین آقا چاقه و می گفتیم:بد.
بزرگتر که شد یعنی حدود 2 سال، کمی بیشتر سر این صفحه مکث میکردیم. براش تصویر بالا رو هم میگفتم. یعنی این آیه رو می خوندم: فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَ اتَّقَى(لیل/5) و بعد می خندیدم و می گفتم ممنون.
2 سال و نیمش که شد، براش توضیح دادم که این آقای تصویر بالا داره به دوستش کمک می کنه ولی این یکی آقاهه بخیله و به دوستش کمک نمیکنه و میگه: آلالالا 
علی حدود 2 سال و نیمش بود که حس مالکیت در درونش بروز پیدا کرد! قبلا به راحتی وسایلش رو به دیگران میداد ولی حالا دیگه این کارو نمیکنه. منم بهش می گم:بخیل شدی، به دوستت میگی:آلالالا. فوری می گه:نه. بعد بهش می گم که اون آقاهه تو کتابت چه کار بدی کرده بود، تو "فَأَمَّا مَنْ أَعْطَى وَ اتَّقَى" بشو.
این روش خیلی از اوقات جواب میده البته نه همیشه.
می تونین امتحانش کنین.
