بسم الله

هر کار که بکنی ناشکرم.

ده تا انگشتت را هم عسل کنی و بگذاری در دهانم، دست آخر گازش می گیرم.

همه چیز را هم که بر وفق مرادم بچرخانی و ابر و باد و مه و خورشید و فلک را در خدمتم درآوری،

باز هم غر می زنم و دلمرده می شوم و می خواهم یک چیزی را که نیست و من نمی دانم چیست.

ناشکرم ولی...

خوب می دانی که شب ها، بین خواب و بیداری نفسی که میان دو عالم شهادت و غیب تلو تلو می خورد،

سحرها که جسته گریخته درک می شود و به چرخیدن های بیهوده می گذرد و نمازشب هایش همیشه قضا می شود،

شرمنده ات هستم...

ناشکر شرمنده دیده ای؟

یعنی امیدی هست که یک روز مثل آن جانبازی که همرزم شهید همت بود و چند شب پیش، تلویزیون نشانش می داد،

چشم مصنوعی ام را جلوی دوربین بگیرم و بعد با خنده جایش بزنم و باز هم بخندم و بگویم: 85 درصدش که رفت، 15 درصدش را هم تک ماده می کنیم و با یک هُل...

ناشکر شرمنده، با ناشکر غیرشرمنده توفیر دارد دیگر،

ندارد؟

یعنی امیدی هست؟