بسم الله

گاهی دلت می خواهد از این همه شلوغی و سر و صدا و سرعت فرار کنی،

تلویزیون را خاموش کنی،

مودم را از برق بکشی،

موبایلت را آفلاین کنی،

زنگ تلفن را ساکت کنی و بعد

بروی یک گوشه و...

سکوت و سکوت و سکوت...

وَ اذْکُرْ فىِ الْکِتَابِ مَرْیمَ‏َ إِذِ انتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَکاَنًا شَرْقِیًّا*

بگذاری هر چه می خواهند بگویند،

بگذاری تهمتت بزنند و بدنامت بخوانند که یَأُخْتَ هَرُونَ مَا کاَنَ أَبُوکِ امْرَأَ سَوْءٍ وَ مَا کاَنَتْ أُمُّکِ بَغِیًّا**

و تو هیچ نگویی که خدایت فرمان روزه داده، روزه سکوت و خودش می داند چگونه از تو دفاع کند حتی به قیمت معجزه، حتی به قیمت پشت پا زدن به تمام قوانین طبیعت که خودش وضع کرده،

کار تو تنها این است که نترسی و آرامش و وحدتی را که ثمره سکوتت است به هیچ قیمت نفروشی،

بگذار این سکوت تو را تا ابتدای خلفت پیش ببرد، آنجا که مبدأ و معاد به هم می پیوندد و زمان زنگ می بازد و اضطراب جایش را به آرامش می دهد و کثرت نابود می شود و فقط یکی می ماند و یکی و یکی و یکی...

*مریم/16

**مریم/28

پ.ن: سوره مریم را عجیب دوست دارم... عجیب!