بمان مادر... بمان...

مادر نمیر! مردن  برای توزود است و یتیمی برای ما زودتر.

ما هنوز کوچکیم ،از آب در نیامده ایم .هنوز سرهایمان طاقت گرد یتیمی ندارد.

نهال تا وقتی که نهال است احتیاج به گلخانه و باغبان دارد،تاب سوز و سرما و باد و طوفان را نمی آورد ،

و ما از نهال کوچکتریم و از غنچه ظریف تر.

تو خود اکنون نیاز به تیمار داری . نمان برای  مراقبت از ما.

تو اکنون به کشتی نجات طوفان زده ای می مانی که به سنگ کینه ی جهال غریق ، شکسته ای و

 پهلو گرفته ای.

بمان برای اینکه ما بی مادر نباشیم. بمان برای اینکه ما مادری چون تو داشته باشیم.

میدانم که خسته ای ، میدانم که مصیبت بسیار دیده ای، زجر بسیار کشیده ای،

غم بسیار خورده ای و میدانم که به رفتن مشتاق تری تا ماندن و به آنجا دلبسته تری تا اینجا.

اما تو خورشیدی مادر! بمان! به خفاشان نگاه نکن، این کوری مسری و مزمن دلت را مکدر نکند، تو به

 خاطر همین چند چشم که آفتاب را می فهمند بمان مادر...بمان...

برگرفته از کتاب کشتی پهلو گرفته