بسم الله

حافظ می گوید:

باغبان گر پنج روزی صحبت گل بایدش

بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

حافظ، کجایی که ببینی این بار، گل ها عاشق باغبان خویش می شوند.

پ.ن: و ان یکاد فراموش نشود.

بسم الله

15 تا کوچولوی قدونیم قد با نصف این تعداد مامان مهربان، در یک اتاق کوچک و یک خانم معلم که مدام باید از بین این همه آدم، از این طرف اتاق بدود آن طرف یا این و آن را صدا کند که یک چیزی بهش برسانند، آدم را به یک نظریه می رساند:

بچه ها مثل مولکولهای گاز هستند، باید فضای کافی برای فعالیت داشته باشند وگرنه به هم برخورد می کنند و در این صورت یا جیغ آنها به هوا می رود یا جیغ شما.

بسم الله

پسر -که هنوز سه سالش نشده- نقاشی می کشد.

مادر: پس تنش کو؟ دلش کو؟

پسر -که هنوز سه سالش نشده-: این دلشه دیگه. (اشاره به نیمه پایین همان دایره که مادر خیال می کرد سر آدم است)

مادر: این که سرشه!

پسر -که هنوز سه سالش نشده-: این دلشه (اشاره به نیمه پایین همان دایره که مادر خیال می کرد سر آدم است)، اینم سرش. (اشاره به نیمه بالای همان دایره)

****

پسر که سه سالش می شود انگار به یکباره تحولی در نقاشی هایش به وجود می آید.

جلّ الخالق، قدرت خدا را می بینی!

پ.ن: شما بلدید سر و ته نقاشی بکشید؟ پسر که خیلی خوب بلد است.