بسم الله الرحمن الرحیم

گاهی خیلی نگران این کوچولوهای کلاسم می شوم. آخر خیلی کوچکند، مامان هایشان نیستند که مواظبشان باشند، ما هم با این که چند تا هستیم ولی باز هم نمی توانیم همه شان را کنترل کنیم، موقع بالا و پایین رفتن از آن پله های بلند و راهروی باریک، یا وقتی که می خواهیم از داخل کوچه رد شویم و فاصله میان کلاس تا حیاط مسجد را طی کنیم و مرتب ماشین و موتور رد می شود، یا ... خیلی مواقع دیگر.

فکر که کردم، دیدم فقط تو، ای خدای خوبم، فقط تویی که می توانی محافظ این ملائکه کوچک باشی.

با علی نشستیم و با استفاده از یک سطل ماست، صندوق صدقات درست کردیم.

می توانید روی سطل را با چسب برق رنگی بپوشانید و درش را بچسبانید که باز نشود و رویش را با چاقو ببرید، برای انداختن صدقه.

بعد صبح به صبح به یکی از بچه ها، یک سکه بدهید که داخل صندوق بیندازد. در مورد صدقه براشون بگید که این صدقه برای سلامتی امام زمان و سلامتی خودمونه، وقتی زیاد شد، می دیمش به مسجد و بخوانید: یَمْحَقُ اللَّهُ الرِّبا وَ یُرْبِی الصَّدَقاتِ (بقره/276)

کارهای قشنگ تری هم می شود کرد مثل بیان آیه 261 سوره مبارکه بقره ولی من نمی خواستم زیاد رویش وقت بگذارم و بیشتر از این ادامه ندادم. اگه کارهای بهتری کردید، برایمان بگویید.

پ.ن: می گویند که بچه وقتی مادر شد، تازه قدر مادرش را می داند. این روزهای معلمی، زیاد یاد شما می افتم. یاد صدقه انداختن های صبح به صبحتان که مبادا در فاصله میان خانه تا کلاس، یکی از ما روی زمین یخ بسته کوچه لیز بخورد. دلم عجیب گرفته برایتان....